ลักษณะเด่นอื่น ๆ ของภาษาผู้ไท มีดังนี้
- เสียงท้ายคำถาม
- เผอ, ผิเหลอ, ผะเหลอ = อะไร
- "ผะเหลอนี่หน่า" = นี่คืออะไร
- "เว้าผะเหลอว่ะ" = พูดอะไรน่ะ
- "จักผะเหลอ" = ไม่รู้อะไร
- เผ่อ, ผู้เหล่อ = ใคร
- "แม้ล่ะไป๋เหย้มเผ่อ" = แม่จะไปเยี่ยมใคร
- "ผู้เหล่อล่ะไป๋กับข้อยแด่" = ใครจะไปกับผมบ้าง
- สิเหล่อ,เนอะเห่อ,ม่องเลอ = ที่ไหน
- "เพิ้น ล่ะ ไป๋ สิ เหล่อ" = เขาจะไปไหน
- "เจ้าอยู่ม่องเลอหว่ะ" = คุณอยู่ที่ไหนน่ะ
- มิ = ไม่
- "ไป๋ฮึมิไป๋" = ไปหรือไม่ไป
- "มิได้" = ไม่ได้,ไม่มี
- สระประสมในภาษาไทยถิ่นอื่น มักเป็นสระเดี่ยวในภาษาผู้ไท
- สระ เอีย เป็น เอ
- กระเทียม - กะเท่ม
- โรงเรียน - โฮงเฮน,โลงเลน
- สระ เอือ เป็น เออ
- น้ำเชื่อม - นั้มเซิ้ม
- ใส่เสื้อ - เส่อเส้อ
- สระ อัว เป็น โอ
- กล้วย - โก๊ย
- สระใอ (ไม้ม้วน) ในภาษาไทกลาง เมื่อพูดในภาษาผู้ไท มักออกเสียงสระเออ ดังนี้
- ใหม่-เหม่อ
- ใส่-เส่อ
- หัวใจ-โหเจ๋อ
- ใกล้-เข้อ, เก้อ
- แกงมะเขือใส่เนื้อเสือ กินบนเรือ เพื่อกลับบ้าน-แกงมะเขอเส่อเน้อเสอ กินเทิงเฮอ เพ้อเมอเฮิน
- สระไอ (ไม้มลาย) ในภาษาไทยกลาง จะออกเสียง จัตวา (+)ในสำเนียงภูไท ดังนี้
- ไป-ไป๋,
- ข บางคำจะออกเสียงเป็น ห, ค บางคำจะออกเสียงเป็น ฮ ดังนี้
- เข้า-เห้า, ข้า-ห้า, ค้าขาย-ฮ้าหาย
- คนห้าคนฆ่าคนห้าคน-ฮนห้าฮนห้าฮนห้าฮน
- คำที่สะกดด้วย -อก จะออกเสียงสระเอาะ (เสียงสั้น) ดังนี้
- นอก-เน้าะ, จอก-เจ้าะ, คอก-เค่าะ, ปลอก-เป๊าะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น